Xhami apo plastika, cili material është më i dëmshëm për mjedisin?

Qelqi shpesh konsiderohet si një alternativë më e qëndrueshme ndaj plastikës.

Megjithatë, shishet e qelqit kanë një gjurmë më të madhe mjedisore sesa materialet plastike dhe të tjera të kontejnerëve të shisheve, duke përfshirë kutitë e pijeve dhe kanaçe alumini. Nxjerrja e rërës silicë mund të shkaktojë dëme të konsiderueshme mjedisore, duke filluar nga përkeqësimi i tokës deri te humbja e biodiversitetit.

Disa studime kanë treguar gjithashtu se ekspozimi i zgjatur ndaj pluhurit të silicës mund të përbëjë një rrezik për shëndetin publik, pasi mund të çojë në silikozë akute, një sëmundje e pakthyeshme, afatgjatë e mushkërive e shkaktuar nga thithja e pluhurit silicë për një periudhë të gjatë kohore. Silikoza mund të shfaqet fillimisht si një kollë e vazhdueshme ose gulçim dhe mund të rezultojë në dështim të frymëmarrjes.

Nxjerrja e rërës për prodhimin e qelqit mund të ketë kontribuar gjithashtu në mungesën aktuale globale të rërës. Rëra është burimi i dytë më i përdorur në botë pas ujit – njerëzit përdorin rreth 50 miliardë tonë “agregate”, termi i industrisë për rërë dhe zhavorr, çdo vit.

Përdorimet e tij variojnë nga rigjenerimi i tokës deri te mikroçipet. Sipas OKB-së, rëra tani përdoret më shpejt sesa mund të rimbushet.

Qelqi kërkon temperatura më të larta se plastika dhe alumini për t’u shkrirë dhe formuar, thotë Alice Brock, një studiuese PhD në Universitetin e Southampton në MB. Lëndët e para për prodhimin e xhamit të virgjër lëshojnë gjithashtu gazra serë gjatë procesit të shkrirjes, duke shtuar gjurmën e tij mjedisore. Sipas Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë, industritë e kontejnerëve dhe qelqit të sheshtë emetojnë mbi 60 megaton CO2 në vit. Mund të duket e habitshme, por studimi i Brock zbuloi se shishet plastike janë më pak të dëmshme për mjedisin sesa shishet e qelqit. Edhe pse plastika nuk mund të riciklohet pafundësisht, procesi i prodhimit është më pak energji intensiv, pasi ka një pikë shkrirjeje më të ulët për plastikën në krahasim me xhamin.

Lëndët e para për qelqin shkrihen së bashku në një furrë në 1500C (2732F). Më pas, xhami i shkrirë hiqet nga furra, formohet dhe formohet. Objektet e prodhimit të qelqit shpesh shtojnë një pjesë të tubave të qelqit të ricikluar në përzierjen e lëndës së parë. Në përgjithësi, një rritje prej 10% në kutinë e qelqit në përzierjen e shkrirjes së qelqit të kontejnerit mund të ulë konsumin e energjisë me 2-3%. Kjo për shkak se kërkon një pikë shkrirjeje më të ulët për të shkrirë tubin e qelqit në krahasim me materialet e virgjëra të përdorura për prodhimin e qelqit. Nga ana tjetër, kjo redukton pak emetimet e CO2 të prodhuara gjatë prodhimit.

Një problem kyç me riciklimin e qelqit është se ai nuk e zhduk procesin e rishkrirjes, i cili është pjesa më intensive e energjisë e prodhimit të qelqit. Ajo përbën 75% të konsumit të energjisë gjatë prodhimit. Edhe pse kontejnerët e qelqit mund të ripërdoren mesatarisht 12-20 herë, qelqi shpesh trajtohet si një përdorim. Xhami me përdorim të vetëm i hedhur në deponi mund të marrë deri në një milion vjet për t’u dekompozuar. Normat e riciklimit të qelqit ndryshojnë ndjeshëm në të gjithë globin. BE dhe MB kanë një normë mesatare riciklimi prej 74% dhe 76%, ndërsa shifra e SHBA ishte 31.3% në 2018.