Akomodimi i parë ekstraterritorial i BE-së për refugjatët do të hapet pas disa javësh: një kamp refugjatësh italianë në tokën shqiptare. Aktivistët e të drejtave të njeriut janë të shqetësuar.

Më 6 nëntor, mes shumë duartrokitjesh dhe në një atmosferë të ngrohtë, kryeministrja e Italisë Giorgia Meloni dhe homologu i saj shqiptar Edi Rama nënshkruan një marrëveshje: Refugjatët që kapen nga roja bregdetare italiane në ujërat ndërkombëtare dhe që kanë pak mundësi për azil do të sillen. për Shqipërinë në të ardhmen të bëhet. Italia po ndërton atje një qendër pritjeje me hapësirë ​​për rreth 3000 persona që do të hyjnë në procedurën italiane të azilit nga Shqipëria dhe që do të deportohen menjëherë pas një refuzimi. Meloni kishte premtuar gjatë fushatës zgjedhore të zvogëlonte numrin e të ardhurve dhe të kthente më shpejt azilkërkuesit të cilëve u ishte refuzuar qëndrimi. 
Deri tani ia ka dalë. 
Marrëveshja me Shqipërinë synon të sjellë ndryshim – por shumë pyetje mbeten ende pa përgjigje.

Shumë pyetje pa përgjigje

Për shembull, sa i kushton e gjithë kjo Italisë: mediat italiane flasin për 650 milionë euro në pesë vitet e ardhshme, opozita flet për një miliardë euro. Nuk ka ende një numër zyrtar. Procedura e planifikuar është gjithashtu e vështirë për t'u kuptuar:
* roja bregdetare duhet të vazhdojë të sjellë njerëz me perspektivë të mirë qëndrimi ose ata që janë të sëmurë, në Itali. Por si duhet të përcaktojë roja bregdetare statusin apo identitetin shëndetësor në det të hapur? 
Si rregull, refugjatët nuk kanë asnjë letër me vete, madje edhe njerëzit e shëndetshëm janë të rraskapitur pas ditësh në varka të vogla në det.

Është gjithashtu e diskutueshme nëse në objektin në tokën shqiptare respektohen të gjitha standardet përkatëse për të drejtat e njeriut. Agjencia e Kombeve të Bashkuara për Refugjatët (UNHCR) kritikon faktin se protokolli i marrëveshjes Meloni-Rama nuk adreson standardet kushtetuese. Tashmë ka shqetësime të mëdha për objektet italiane të dëbimit. E ashtuquajtura CPR, shkurtimi për “Centri di Permanenza per il Rimpatrio”, në gjermanisht: qendrat e qëndrimit për riatdhesim, janë një kuti e zezë.

Çfarë po ndodh pas portave të kësaj qendre deportimi në Milano? 

Teresa Florio vazhdon të marrë video të frikshme nga banorët.

Vështirë se ka ndonjë standard ligjor për operacionet CPR

Teresa Florio është një vullnetare për refugjatët në kampin e dëbimit në Milano. Ajo na tregon video që thuhet se vijnë nga objekti i dëbimit atje. Mund të shihni ekseset e dhunës, qetësimin e banorëve me droga psikotrope dhe tentativat për vetëvrasje. Kushdo që kapet në Itali pa dokumente të vlefshme mund të mbahet në një CPR të tillë deri në 18 muaj. 

Vetëdëmtimi është i zakonshëm. Sepse janë e vetmja mënyrë për t'i shpëtuar kushteve, shpjegon Florio.

CPR nuk janë formalisht burgje dhe pikërisht ky është problemi, thotë aktivistja: në burgje zbatohen disa standarde ligjore dhe mjekësore. CPR, nga ana tjetër, janë institucione private të drejtuara në emër të shtetit me standarde dukshëm më të ulëta dhe vetëm kontrolle sporadike. Kontakti ndërmjet kandidatëve për dëbim dhe një avokati, zakonisht është i mundur vetëm me lidhje telefonike ose video dhe është i kufizuar në kohë. Vizitat nga jashtë janë pothuajse të pamundura: Florio thotë se të drejtat themelore shkelen vazhdimisht në ambientet e dëbimit. Ajo ka frikë se kushtet në objektin në Shqipëri do të jenë edhe më dramatike, pasi do të ketë edhe më pak kontroll nga shoqëria civile.

Edhe gazetarët vështirë se mund të mësojnë se çfarë kushtesh ekzistojnë sot në kampet e dëbimit në Itali. Kërkimet e ARD-së mbetën pa përgjigje, intervistat u anuluan dhe lejet e xhirimit u refuzuan kategorikisht. Përgjegjësitë janë të paqarta, përfshirë edhe kampin e planifikuar në Shqipëri. Dhe në vetë Shqipërinë, pothuajse nuk dihet ndonjë detaj për planet – as nuk dihet se si do të përfitojë vendi nga marrëveshja.

Shqipëria mendon për ndihmën e Italisë në 1991.

Kryeministri afatgjatë i Shqipërisë Edi Rama flet rrjedhshëm italisht. Në një takim privat, ai dhe Meloni thuhet se kanë rënë dakord për marrëveshjen në një atmosferë të përzemërt - bazuar në një miqësi të vjetër mes dy vendeve. Vendi pret gjithashtu mbështetje kur të anëtarësohet në BE. 
Nuk ka para për të bërë me kampin italian, thekson Rama. Italia duhet të përballojë kostot e vazhdueshme dhe të paguajë 37 milionë euro në një lloj llogarie të bllokuar nëse marrëveshjet nuk respektohen. Ndryshe, zyrtarët italianë të punësuar në ato struktura, i nënshtrohen juridiksionit italian.

Shumë shqiptarë duket se ndajnë pikëpamjen e Ramës dhe e shohin pozitivisht marrëveshjen. Bashkëpunimi i ngushtë me Italinë sjell kujtimet e vitit 1991, kur mijëra veta u larguan në Itali dhe u dërguan atje. Pamjet e anijes së tejmbushur të mallrave “Vlora” bënë xhiron e botës.

Por sa më shumë që i afroheni vendndodhjes së kampit të planifikuar, aq më shpesh hasni kritikë. Rreth gjysmë ore nga qyteti bregdetar i Shëngjinit ndodhet ish lokacioni ushtarak në brendësi kodrinore, i cili tashmë po vihet në dispozicion të italianëve. Punojnë automjetet e ndërtimit, të mbrojtura nga një gardh i lartë. Elton Laska, një avokat shqiptar, përpiqet të shohë zonën përmes gardhit. Përpjekjet e tij që të hynte në kampin italian rezultuan pa sukses.

Ai e sheh qendrën e migrimit si një burg të madh dhe ka frikë se do të ketë trazira të mëdha dhe përpjekje për të shpërthyer atje. 

Megjithatë, nuk ka gjasa që vendgrumbullimi të hapet më 20 maj siç ishte paralajmëruar. 

Ndërtimi nuk ka përparuar sa duhet për këtë./Syri.Net

https://www.tagesschau.de/ausland/europa/italien-migrantenlager-albanien-100.html