Niki qesh nga atje lart, me një buzëqeshje tallëse të fshehur nga hija e kapelës së tij të kuqe.

Një kollë e ngjirur shërben për ta bërë atë të ndjejë përsëri ndjesinë e të qenit gjallë, pavarësisht nga mushkëritë e tij të rrahura, të djegura si fytyra e tij që mbetet e njëjtë, ashtu si sarkazma e tij e adhurueshme cinike, shkruan formulacritica.it për 5-vjetorin e vdekjes së pilotit legjendar, Niki Lauda.

Niki buzëqesh duke menduar përsëri për jetën atje, për atë shakullinë e rrotave dhe metaleve, tymit dhe erës së benzinës të përzier me fletët e metalit.

Ai nuk dëshiron të kujtojë momentin e aksidentit që i dogji gjithë trupin, por nuk mund të harrojë flakën që e mbështjelli dhe e shtrembëroi atë, sintezën perfekte të asaj që donte dhe ndoqi me çdo mjet.

Si mund të përkufizohet si i zakonshëm një djalë që ka lënë rehatinë dhe sigurinë për ta gjetur veten në mëshirën e një pasioni potencialisht vdekjeprurës?

Biografitë do ta mistifikojnë atë, me një gjykim të pasardhësve që nuk është aspak i vështirë, por vetëm reduktues.

Në ato vite nuk mjaftonte koka për të vrapuar, kishe nevojë për zemrën, kishe nevojë për çmenduri.

Në 1 gusht 1976 Niki Lauda përplaset në xhiron e Nurburgring gjatë xhiros së tij të parë.

”Ferrari” i tij përplaset në mënyrë të panatyrshme, kthehet dhe merr flakë.

Piloti nxirret nga kabina mrekullisht, por gjendja e tij duket shumë serioze që në fillim.

Për austriakun raportohen djegie në shumë pjesë të trupit dhe komplikime të rënda të frymëmarrjes.

Ai konsiderohet i vdekur që në natën e parë, por për habinë e mjekëve, Lauda arrin të shërohet dhe shërohet në kohë rekord.

Pasojat e aksidentit do të mbeten të dukshme në fytyrën e tij gjatë gjithë jetës.

Vetëm 42 ditë pas aksidentit, Lauda u rikthye në pistë në Çmimin e Madh të Italisë dhe arriti të zinte vendin e katërt.

Megjithatë, i aftë për të rrëfyer, me timon, një nga sfidat më emocionuese të automobilizmit.

Në rolin e antiheroit, sfiduesit të ashpër, pavarësisht ngjarjeve që mund ta kishin bërë dëshmor.

Por, austriaku ishte krijuar nga diçka tjetër dhe nuk kërkonte konsensus të lehtë: kritika ishte më e mirë, i jepte më shumë erëza jetës.

Më pas do të mbërrinin fluturimet e kompanisë së tij ”Lauda Air Lines” në qielli blu në vend të asfaltit të errët, retë e bardha në vend të tymit të zi.

Një mënyrë tjetër për të njohur veten dhe për të vazhduar rrugëtimin e ëndrrave.

Natyrisht pa e pranuar, duke e shndërruar në biznes, sepse Lauda nuk mund të mohojë dhe nuk mund të përballojë tekat e shpirtit./ata