Gideon Levy

Edhe një herë, ishte e paqëllimshme.

Edhe një herë, nuk ishte gjenocid, absolutisht jo gjenocid.

Në fund të fundit, gjenocidi përcaktohet jo vetëm nga numri i tmerrshëm i vdekjeve, por edhe nga qëllimi, dhe këtë herë nuk ka pasur asnjë qëllim gjenocidal.

Kur Hezbollahu vrau 12 fëmijë në Majdal Shams dy javë më parë, Izraeli klithi: “Masakër”, “Vrasje” dhe “Mizori e papërshkrueshme”.

A mendoi vërtet dikush në Izrael se Hezbollahu kishte për qëllim të vriste 12 fëmijë druzë në Lartësitë e pushtuara të Golanit?

Por në lidhje me Hezbollahun, çështja e qëllimeve nuk ka rëndësi; ata janë gjithmonë vrasës.

Nëse 12 fëmijë Druzë u vranë, kjo do të thotë se Hezbollahu synonte t’i vriste ata.

Forcat e Mbrojtjes së Izraelit janë një histori tjetër.

Kanë pastërtinë e krahëve. Nuk janë vrasës.

Por njerëzit që u vranë të shtunën në shkollën Tab’een në qytetin e Gazës u vranë pikërisht ashtu siç u vranë fëmijët e Majdal Shams në fushën e tyre të futbollit – dhe fajësia në vrasje është identike.

Në 10 ditët e fundit, IDF bombardoi tetë shkolla, duke vrarë një numër dyshifror të personave të zhvendosur në secilën prej tyre.

Një rekord u vendos herët në mëngjesin e së shtunës, kur rreth 100 njerëz u vranë ndërsa po përgatiteshin për namazin e sabahut në xhaminë ngjitur me shkollën.

Disa nga viktimat kishin ardhur së fundmi, pasi ishin larguar nga streha e tyre e mëparshme që ishte bombarduar.

Disa prej tyre kishin humbur një pjesë të familjeve.

Imazhet në Al-Jazeera ishin tronditëse: Vajza adoleshente që qanin duke parë trupat e prindërve të tyre, batanije shumëngjyrëshe sintetike të mbështjella rreth pjesëve të trupit të një numri njerëzish.

Ata u ngritën për adhurim e falje dhe u masakruan, si nga duart e Baruch Goldstein, por gati dy herë më shumë, nga ushtria.

Njësia e Zëdhënësit të IDF lëshoi ​​deklaratat e saj të zakonshme, të cilat askush në botë nuk i blen më: “Para sulmit, u morën masa të shumta për të zbutur rrezikun e dëmtimit të civilëve, duke përfshirë përdorimin e municioneve të sakta, mbikqyrjen ajrore dhe informacionin e inteligjencës”.

Nëse 100 njerëz do të vriteshin pas të gjitha masave prekëse që mori IDF, imagjinoni sa do të ishin vrarë nëse nuk do t’i kishte ndërmarrë këto hapa.

Përpjekja për të pretenduar se palestinezët mbivlerësojnë shifrat e viktimave, sepse Ministria palestineze e Shëndetësisë kontrollohet nga Hamasi është gjithashtu patetike.

Ministria izraelite e Shëndetësisë kontrollohet nga partia Shas.

Pra, çfarë?

Ushtria nuk ka qenë kurrë në gjendje të përgënjeshtrojë Ministrinë Palestineze të Shëndetësisë në një shkallë të konsiderueshme.

Tashmë është e pamundur të pranosh këtë marrëzi, veçanërisht kur kjo është shkolla e tetë në 10 ditë.

Historitë për qendrat komanduese të Hamasit në shkolla janë gjithashtu të vështira për t’u gëlltitur: Ushtria ende nuk ka paraqitur qoftë edhe një provë të fortë për ekzistencën e një qendre komandimi në ndonjë nga tetë strehimoret që u goditën.

Kjo është sigurisht e parëndësishme për izraelitët, ata justifikojnë gjithçka paraprakisht; gjithçka është etike, por askush përveç tyre nuk është ende i gatshëm ta pranojë atë.

Kjo duhet thënë: Edhe sikur të kishte një “qendër komandimi” të tillë – një term i paqartë – nuk ka asnjë justifikim për të vrarë dhjetëra njerëz të pafuqishëm, të varfër, të frikësuar, përfshirë shumë fëmijë.

Jo çdo “qendër komanduese”, e cila ndonjëherë është një oficer i vetëm i Hamasit i fshehur, justifikon vrasjet masive.

Në fakt, kurrë.

Kur kjo ndodh tetë herë në 10 ditë, ka qartë një politikë.

Një politikë e qëllimshme e krimeve të luftës.

Mundësia që lufta më e panevojshme dhe më kriminale që ka bërë ndonjëherë Izraeli mund të përfundojë, nxit qeverinë, dhe veçanërisht ushtrinë – ushtria është fajtore për krime të tilla – të bëjë një përpjekje të fundit për të vrarë sa më shumë, pa diskriminim dhe pa kufizim.

Tetë shkolla në 10 ditë është një çështje urgjente për Hagën. Juristi që mund të rrëzojë akuzën nuk ka lindur.

Në vitin 1996, në operacionin Grapes of Wrath në Liban, IDF vrau 102 persona të zhvendosur në një strehë të OKB-së në Kafr Kana.

Pastaj Izraeli u përpoq të mohonte dhe të recitonte justifikime; disa ditë më vonë u detyrua t’i jepte fund operacionit.

E shtuna vrasëse, për tmerrin tonë, nuk do të çojë në një rezultat të ngjashëm.

Izraeli është tashmë një shtet tjetër, dhe ushtria e tij është gjithashtu e ndryshme.

Zemrat e tyre janë të ngurtësuara, si zemrat e shumicës së izraelitëve./Albanianpost