Hotel Casa di Langa është prona e parë në botë që ka portierin e vet të tartufit. Ata organizojnë një eksperiencë të detajuar të gjuetisë së tartufit disa kilometra larg terreneve të Panairit Ndërkombëtar të Tartufit të Bardhë Alba.
“Askush nuk erdhi në këtë pyll para se të ndërtohej hoteli; ne as nuk e dinim nëse tartufi rritej këtu”, thotë Daniele Stroppiana, një gjuetar tartufi i gjeneratës së tretë i cili së bashku me partneren e tij, Marta, drejtojnë gjuetinë e tartufit rreth rajonit Alta Langhe.
Sipas The Local, nën-industria e turizmit që ka mbirë rreth gjuetisë së tartufit kishte vlerë mbi 60 milionë euro para pandemisë. Por këto kërpudha të çmuara nuk janë konsideruar gjithmonë si ar.
Daniele e mësoi artin e gjuetisë së tartufit nga gjyshja e tij. Brezat para tij ishin thjesht foragjerë të kërpudhave që përdornin çdo gjë që gjenin duke përfshirë tartufin e bardhë për vaktet e përditshme. “Sot, tartufi i bardhë është më i vështirë për t’u gjetur. Ato mund të kushtojnë deri në 45 euro për 100 g në dyqan kur kërkesa është e lartë.”
Gjetja e një tartufi të bardhë është një përvojë emocionuese. Aktiviteti është po aq i qetë sa çdo shëtitje tjetër në pyll…derisa qentë të nuhasin një aromë.
Sipas Daniele në fund të seancës një orëshe, u mblodhën më shumë se një duzinë tartufi të zi dhe dy tartuf të bardhë – dhe praktikat rigjeneruese, jo thjesht ato të qëndrueshme, janë mënyra e vetme për të mbështetur industrinë e turizmit të tartufit.
Daniele nuk i shmanget realiteteve më të errëta të industrisë së tartufit shumë milionë euro. Kudo që të gjeni këto kërpudha të lakmuara, do të gjeni edhe lakmi. Gjuetarët më të këqij kthehen në grabitqarë, duke dëmtuar rivalët e tyre përmes kërcënimeve verbale dhe fizike. Mjerisht, ata po i trajtojnë tartufët me të njëjtën egërsi.
Shumë gjuetarë tartufi kanë kaluar një gjysmë shekulli duke korrur me fitimin si fokusin e tyre të vetëm. Fatkeqësisht, një perspektivë e tillë reflektohet në shoqërinë më të gjerë. Ndërtimi – qofshin hapësira të reja banimi apo vreshta të reja – po rrezikon të ardhmen e tartufit italian, me ndryshimin e klimës që dyfishon dëmin.
“Tartufi dhe kërpudha në përgjithësi, janë një shënues i biodiversitetit,” thotë Daniele. “Aty ku rritet tartufi, toka është e mirë. Ajri është i mirë. Rrethinat e tij janë një mjedis i shëndetshëm.”
Daniele thekson se sa jomikpritëse po bëhen disa rajone për tartufin. Tartufi rritet në simbiozë me miceli dhe bimë specifike vendase si plepi dhe lajthia.
Bimësia jo-vendase, të tilla si bimët në parqe ose pranë trotuareve, nuk mund të kultivojnë rritjen e tartufit. Edhe një fermë lajthie nuk është mjedisi ideal, pasi speciet e tjera vendase që pasurojnë tokën shpesh largohen nga zona.
Daniele thekson se nëse ne shoqëria vazhdon në këtë mënyrë, në 25 ose 30 vjet do të kemi dukshëm më pak tartuf që rriten dhe nëse presim të zgjedhim një tartuf të pjekur gjatë sezonit të korrjes dhe më pas të mbulojmë vrimën, ka shumë të ngjarë që të gjejmë një tartuf të ri atje brenda një viti.
Por sipas tij nuk mund të varrosësh një tartuf në oborrin e shtëpisë dhe të presësh që spora e tij t’ju japë një prodhim. “Ne jemi pjesë e një shoqate që mbjell pemë çdo javë për të rritur sasinë e tartufit, por mund të duhen 25 vjet që këto pemë të bëjnë ndryshimin,” thotë ai.
Kërkesa për tartufin, veçanërisht tartufin e bardhë Alba, sigurisht që do të rritet me kalimin e viteve. Thjesht mbështetja e nismave të agroturizmit nuk do të jetë e mjaftueshme; Mbështetja e habitatit të vreshtit, për shembull, bën pak për të mbështetur rritjen e tartufit.
Mbështetja e gjuetarëve vendas të tartufit që përdorin metoda të qëndrueshme dhe rigjeneruese, si Daniele dhe Marta, është hapi i parë më i mirë për të ardhmen e tartufit./Scan
