Në të gjitha libraritë e Tiranës dhe nëpër rrethe ka dalë në qarkullim libri më i ri nga Gent Demi.
Libri është botuar nga shtëpia botuese “Zenit” e cila njihet si galeri te pallatet “Agimi” por edhe për botimet e fundit nga përkthyesi i madh Halit Selfo të rrëfimtarisë për fëmijë.
Libri i Gent Demit titullohet thjesht “!” por se çfarë mban ai brenda është një mister derisa hap faqen e parë dhe fillon leximin.
Të gjithë ndoshta pyesin veten se kush është Gent Demi. Poeti në fakt njihet shumë pak për njerëzit e zakonshëm dhe shumë për njohësit e poezisë underground.
Ai ka shkruar dhe tregime, përkatësisht vëllimin me prozë të shkurtër “Qyteti i përsosur”, por kjo para disa vitesh. Ai i kishte munguar penës shqipe. Për të dhënë një tablo sa më të plotë të librit po sjellim dhe një fjalë të shkurtër nga botuesi Krenar Zejno.
« Botim i ri
Autori: Gent Demi
Titulli: !
Zenit editions 2024.
Si një trajtë vetëprezantimi 'poetik' paraprak i autorit, mund të rrijë mirë edhe kjo poezi e çeljes së vëllimit të tij, si lëndë e parë për ta vijuar mandej në libër njohjen e thelluar.
Një fjalë goje kjo… po kush shtyhet tani të marrë dhe gjithë librin, për më tepër libër me poezi! E që ka për titull veç një shenjë pikësimi dhe një emër autori shenjuar zbehtë në kopertinë sa mezi të duket, zgjedhje e lutjeve të vetë autorit.
Aq më mirë për autorin, përsaqë i përket atyre rasteve kur mungesa e vëmendjes do ta shtynte për të mbërritur ca më shpejt aty ku është nisur me kohë: nga poezia e lartë e kondensimit të trishtimit, për te gjendja e epërme e sublimimit: poetika e pikëllimit. Duke e kaluar shkurt edhe stadin e dëshpërimit, e duke kompensuar kësisoj edhe kohën e gjatë pa botuar poezitë. Zgjedhje e tij, por, për mendimin tonë, pa patur mirë parasysh benefitin e botimit: pra, atë pas botimit:
indiferencën ndaj autorit të mirë. Përfitim i jashtëzakonshëm për poezinë e mirë të një autori tillë. Autorë që, shtuar edhe shpëfilljen, e qajnë pikëllimin, gjer metafizik.
Monologu i lëndës së parë
Quhem Njeri dhe jam pemë
e heshtur
e përjetshme
Druvarë të gëzuar më sharrojnë dhe më ngarkojnë.
Nën lëvozhgën time të trashë
kaq kohëra të vdekura
m’i zhdukën sytë
edhe gojën.
Një tra memec jam që mban shtëpinë,
një xhufkë zbukuruese në kopshte festash
apo altar i gdhendur që skulptorët e plagosën
me daltat e tyre të trishtimit
për ta adhuruar.
Quhem Njeri dhe jam dru
i dhënshëm, i pafjalë.
Një botë të tërë krijova pa e kuptuar kush.
Jam dera që ende pret të kthehesh,
krevati ku u shtrive fëmijë dhe u ngrite burrë.
U bëra dysheme, shkallë, bastun
dhe korniza e fotografisë në të cilën nuk plakesh.
Jam far me dritë të lashtë, të burgosur…
Kërcu jam
i përflakur, në oxhak
që ngroh kofshët e grave të druvarëve dhe faqet
e fëmijëve të tyre.
Jam Njeriu por jam pemë,
një trishtim pingul në perëndim të ditëve,
shtyllë që ruan brenda ëndrrat e të varurve,
stalakmit nën këtë shpellë të qiellit
që koha, pikë pikë, i jep shtat
dhe mençuri pa dobi.
Jam kali i drunjtë i gëzimit të fëmijëve
që rrotullohen ngadhnjimtarë në luna-parqet e Trojës.
Jam njeriu që u bë dru, që u bë kryq
që të gozhdojnë mbi të Njeriun
përgjithmonë.
dhe pastaj,
letër higjenike që fshin gjakrat e Historisë
së një mitre që ende s’pjell dot njerëz.
Prandaj hesht kur më sharrojnë
sikurse vetëm pemët dinë të heshtin.
Pyjet që sheh në muzg
janë varreza, pa rojtarë,
jetësh që pushuan së u përpjekuri për lavdi.
Njeri-pemë jam
Dhe e vetmja gjë që më tremb
është hekuri që ftohtësisht më imiton.
Kjo masë e fortë, pa jetë, pa shpirt,
futet kudo duke më zbuar prej shtëpive,
prej lodrave, prej bankave shkollore.
Pyje shterpë shufrash lartëson
ku asnjë qenie aty s’jeton dot
përveç teje.
Hekuri pra më frikëson, të cilin
prapë, unë vetë e gatova, me prushin tim
që të bëhet sharrë… apo shpatë
e të më shpëtojë ndoshta
nga përjetësia
Athinë 2017” – shkruan Zejno duke na dhënë edhe nepërmjet një poezie të Demit dhe shijen e stilit të autorit./ata