Nuk është e pazakontë që edhe kur jemi të qetë zemëroheni kur kemi uri.
Me kalimin e kohës që nga vakti i fundit, sasia e ushqyesve fillon të bjerë, e ndjekur nga fillimi i nervozizmit për shkak të urisë.
Karbohidratet, proteinat dhe yndyrat ndahen në sheqerna të thjeshtë, aminoacide dhe acide yndyrore të lira.
Me kalimin e kohës, sasia e këtyre lëndëve ushqyese zvogëlohet.
Kur glukoza e gjakut bie në një nivel kritik, truri e percepton atë si një situatë kërcënuese për jetën.
Truri është i varur nga glukoza, dhe kur niveli i tij i gjakut të bjerë, gjërat e thjeshta do të bëhen të vështira.
Ju nuk do të jeni në gjendje të përqendroheni, do të bëni gabime në situata banale, ose do të filloni të flisni të shkëputur. Përveç kësaj, do të bëheni të zhgënjyer dhe irritues dhe do të shqetësoheni nga gjithçka.
Kur niveli i glukozës në gjak bie në kufirin e poshtëm, truri “urdhëron” organe të caktuara të sintetizojnë hormonet që e rritin atë. Një nga këto hormone është adrenalina, një hormon stresi, i cili lëshohet në rrjedhën e gjakut në të gjitha situatat stresuese.
Një arsye tjetër pse uria shoqërohet me zemërimin është se ata të dy kontrollohen nga të njëjtat gjene.
Një gjen i tillë është neuropeptidi Y, i cili lëshohet kur jemi të uritur.
Ky neuropeptid vepron në receptorë të ndryshëm në tru, përfshirë atë që quhet receptori Y1.
Përveç kontrollit të urisë, ata rregullojnë edhe zemërimin dhe agresionin./BalkanWeb
