Ramazani në Frontin e Çanakkalasë
“Një ushtar i shkruan një letër vajzës së tij nga fronti dhe i thotë;
Vajza ime e bukur,
Sot është 14 korriku, dita e dytë e Ramazanit. Shejhul Islami lëshoi një fetva duke thënë se nuk mund të agjëroni. Por nuk u ndjeva rehat. Kam ndërmend të agjëroj. Në sahur(syfyr) gjeta dy rrënjë çiriş (një bar më i vogël se një presh) midis shkurreve. Kam ngrënë mëngjes me ta. Gërmuam llogore të reja gjatë ditës. Nuk kam pushuar kurrë.
Ofensiva është rritur. Nuk mund ta nxirrnim kokën. Në mbrëmje një ushtar recitoi ezanin. Brenda llogores, mensa qarkullonte dorë më dorë. Të gjithë e prishën agjërimin me ujë. Mendova se isha i vetmi që agjëroja. Rezulton se të gjithë trupat ishin duke agjëruar. Ushqimi më erdhi i fundit. Erdhi, por më vinte turp nga vetja. Shokët e mi agjëronin të gjithë pa sahur(syfyr). Unë, nga ana tjetër, u ndjeva në siklet ndaj miqve të mi, sepse hëngra dy agrume.
Atë ditë derdha lot duke pyetur se si mund t’i shpërblej njerëzit e Erzurumit, Darendes dhe Jenicës që u bënë dëshmorë duke agjëruar… Epo, kështu u bë kjo tokë. Vlerën e këtij atdheu të brumosur me gjakun e dëshmorëve e dinë vetëm ata që besojnë në shehidllëkun dhe e mbajnë në zemër dashurinë për atdheun. Allahu i mëshiroftë të gjithë dëshmorët tanë dhe i bëftë fqinjë të Aliut dhe të Profetit tonë, salallahu alejhi ue selam, Amin.”
/atkivi_historia-fb/
