Gjatë udhëtimit tonë në Shqipëri, njohëm një vend vërtet mikpritës për familjet. Qasja e lehtë në plazhet me guralecë të bardhë dhe ujërat e kaltra – e bëjnë atë një vend relaksues për të shijuar kuzhinën e shijshme shqiptare në një nga restorantet lokale, shkruan Jennifer Malloy në një artikull të publikuar në “Euronews”.
Por, ushqimi dhe peizazhi nuk janë arsyet e vetme që unë dhe bashkëshorti im kemi rënë në dashuri me këtë vend.
Djali ynë 2-vjeçar ishte i mirëpritur kudo që shkonim. Ne u akomoduam në hotelin e drejtuar nga familja në fshatin e vogël të Qeparos, në Rivierën Shqiptare.
Pushimet tona familjare trejavore përfshijnë vendet e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s të Parkut Kombëtar të Butrintit, shtegun e ecjes së klasit botëror midis Thethit dhe Valbonës dhe burimet termale dhe historinë magjepsëse të Përmetit në luginën e lumit Vjosë.
Ecje në Qafën e Valbonës
Atmosfera familjare e Shqipërisë është e dukshme sapo mbërrin në vendin ballkanik.
Në vend të diellit, detit dhe rërës për të cilat tërhiqen shumica e turistëve – ne përqafuam aromën e shiut dhe gjëmimin e bubullimës që përshkonin retë me humor të keq – në fshatin e vogël të Thethit.
Një shëtitje 16 kilometra mbi Qafën e famshme të Valbonës na priste të nesërmen. Thuhej se ishte një nga ecjet më të mira në botë- dhe ne mezi prisnim të vishnim çizmet tona dhe të shkonim në shteg.
Ne u akomoduam në një bujtine të drejtuar nga familja – mikpritëse – ku fëmijët vendas shikonin Finley me kureshtje përpara se ta nxjerrin jashtë për të takuar një qenush bardh e zi.
Shijuam nga një birrë Korça ndersa shikonim djalin tonë duke luajtur i gëzuar – ndërsa disa alpinistë të tjerë mbërrijnë në bujtinë – të lagur e të rraskapitur nga Valbona.
Si është të ecësh në Bjeshkët e Nemuna të Shqipërisë?
Të nesërmen në mëngjes u ngjitëm në një kodër të mbushur me bredha – me aromë balsamike pyjore.
Herë pas here, zhurma e lehtë e ziles së lopës dëgjohej – ndërsa ne mundoheshim të ngjsnim shpatin e pjerrët – duke marrë lirisht frymë – vetëm pasi u shfaqën majat e para të Bjeshkëve të Nemuna.
Në një kafene të vogël në një kodër, e lë Finley të ecë vetë.
Shtegu ishte i mbushur me kolegë alpinistë, dhe të gjithë i jepnin atij një buzëqeshje, duke lëvizur mënjanë ndërsa i hapnin rrugën drejt një pjerrësie.
Tiranë: Vende të UNESCO-s dhe burime të nxehta të mrekullueshme
Më pas u kthyem në Tiranë, duke shijuar pamjet e destinacioneve të sapoasfaltuara, duke përfunduar në Listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s të Beratit.
Qyteti i një mbi një dritareve – i rrethuar nga kishat bizantine – ofron një festë vizuale për sytë tanë të rritur, ndërsa muret e kështjellës së shkatërruar të Kalasë së Beratit – që datojnë në shekullin e XIII – ishin këndi i përsosur i lojërave për Finley.
Në qytetin e Përmetit, ne u zhytëm në burimet e nxehta të luginës së Vjosës, ndërsa Finley krijonte art abstrakt me baltën buzë lumit në kanionin që derdhej në luginë.
Ne u ngjitëm në “Qytetin e Gurtë”, Gjirokastra, një pikë referimi e qytetit, duke u ngjitur 42 metra ose 101 shkallë – lart një shkallë të rrënuar drejt mbetjeve të një kështjelle që daton në shekullin e IV.
U njohëm me legjendën lokale në të cilën sundimtari i kalasë, u hodh nga shkëmbi në vend që të kapej nga armiku pushtues.
Në Zonën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s në Gjirokastër, ne u endëm nëpër shkëlqimin e gjelbër të një tuneli zanor që dikur ishte një hyrje në një bunker të luftës së ftohtë nën Kalanë e Gjirokastrës.
Kalaja me rëndësi strategjike shërbente gjithashtu si një park argëtimi – ndërsa Finley vraponte përgjatë mureve, dhe luante mes harqeve të ruajtura në mënyrë perfekte që zbukuronin strukturën e lashtë të shekullit të XII – me pamje nga malet e mrekullueshme që rrethojnë luginën e Drinit.
Parku Kombëtar i Butrintit
Në Parkun Kombëtar të Butrintit – fillimisht një koloni greke prehistorike, më pas një qytet romak dhe më pas, pas një pushtimi të shkurtër nga venecianët, i braktisur në kënetat e kripura të zonës – Finley u dashurua me macet e shumta që jetonin në vend, duke përkëdhelur butësisht macet me gëzof – ndërsa unë dhe bashkëshorti im admironim pamjet nga Adriatiku.
Ndërsa vizitojmë plazhet përrallore të vijës bregdetare, ne shikonim djalin tonë duke luajtur pranë detit, duke zhytur këmbët dhe duke soditur horizontin e pafund që shtrihej përpara tij.
Unë dhe bashkëshorti im kemi rënë në dashuri me këtë vend. Mezi presim të kthehemi sërish në vendin mahnitës mesdhetar! / ata
